Beschermd wonen tarieven
Beschermd wonen is een vorm van wonen onder begeleiding, gericht op mensen met psychische of psychosociale problemen. Beschermd wonen staat beschreven in de Wet maatschappelijke ondersteuning (WMO). Voorheen viel beschermd wonen onder de AWBZ (algemene wet bijzondere ziektekosten) maar de zorg is inmiddels overgegaan op de WMO-structuur. In deze wet staan ook beschreven hoe de tarieven van de zorginstantie kunnen worden gefinancierd.
De gemeenten zijn de verantwoordelijke instanties voor de gehele Wmo-zorg. Hiertoe behoort ook de regionale organisatie en de financiering van tarieven van de zorgverleners die het beschermd wonen aanbieden. Grotere gemeenten hebben de taak om dit ook voor de kleinere omliggende gemeenten te verzorgen en hebben hiermee een regionale functie.
De bewoners hebben recht op de noodzakelijke ondersteunende zorg als ze zichzelf niet kunnen handhaven in de maatschappij. De gemeente maakt hiervoor gebruik van de dienstverlening van de zorgpartners (zoals aanbieders van beschermd wonen), die de daadwerkelijke zorg voor de burgers op zich nemen. De tarieven van deze zorginstellingen moeten natuurlijk wel betaald worden. De Sociale Verzekeringsbank (SVB) zorgt namens de gemeenten voor de financiering van het tarief van het beschermd wonen aan de zorgpartners. Dit heet Zorg in Natura (ZIN).
Een andere manier om de tarieven van de zorgverleners van beschermd wonen te financieren is door middel van een persoonsgebonden budget (PGB). Bij deze vorm is de betreffende zorginstelling géén directe zorgpartner van bij de gemeente. De burger kan hier echter wel terecht. De gemeente zal dan het tarief van beschermd wonen niet aan de zorgverlener betalen maar aan de cliënt zelf. Dit gebeurt vanzelfsprekend na goedkeuring van een zorgplan, waarin de zorg en de kosten staan vermeld.
Er zijn situaties waarbij een maandelijkse eigen bijdrage gevraagd wordt van de cliënt om bij te dragen aan het tarief van beschermd wonen. De hoogte van de eigen bijdrage is situatie afhankelijk. De zorgbehoefte en de hoogte van het inkomen zijn criteria hierbij. De eigen bijdrage wordt, namens de gemeenten, berekend en geïnd door het CAK (Centraal Administratie Kantoor). De CAK is een publieke dienstverlener die voor de overheid regelingen uitvoert en zorgt voor de vertaling van wetten en regels naar persoonlijke en begrijpelijke dienstverlening.