Definitie beschermd wonen

De definitie van beschermd wonen is als volgt: beschermd wonen is een regeling voor iedereen die niet meer zelfstandig kan wonen vanwege psychische en/of psychosociale problematiek. Wanneer ambulante hulp aan huis (begeleid wonen) niet voldoende is, wordt middels beschermd wonen een kamer aangeboden in een instelling of wooninitiatief.

Als we de definitie van beschermd wonen nader bekijken dan kunnen we het als volgt analyseren. Beschermd wonen is een vorm van wonen onder begeleiding voor mensen met psychische of psychosociale problemen. De begeleiding is op maat en afgestemd op een begeleidingsbehoefte waarin mensen beschermd wonen zonder verblijf of met verblijf. Dit laatste is een beschermde woonvorm, waarin mensen op een externe locatie wonen en het oorspronkelijke huis (al dan niet tijdelijk) verlaten. Hierbij is er beschikking over een 24/7 aanwezige professionele begeleiding en/of toezicht. Cliënten die beschermd wonen zonder verblijf hebben de beschikking over onplanbare zorg, omdat de zorgvraag erg verandering gevoelig is.

Wat niet in de definitie van beschermd wonen vermeld staat is dat beschermd wonen valt onder de wet maatschappelijke ondersteuning (WMO). Het kan worden ingezet voor zeer kwetsbare burgers, met een verhoogde begeleidingsvraag. In sommige gevallen kunnen deze mensen belang hebben bij een 24 uurs toezicht en ondersteuning. Deze continue monitoring is met name van belang bij cliënten die niet in staat zijn om zelfstandig een inschatting te kunnen maken wanneer er hulp gewenst is. De keuze voor beschermd wonen kan gemaakt worden in het geval van een psychi(atri)schestoornis, eventuele bijkomende aandoening(en) en daarmee samenhangende beperkingen in “sociale redzaamheid” die gepaard gaan met matig of zwaar regieverlies of met een matige of zware, invaliderende aandoening of beperking.

Een ander belangrijk aspect wat niet in de definitie vermeld staat is het feit dat bij het beschermd wonen de zorginstelling zorg draagt voor professionele begeleiding van cliënten en geen behandelende instantie is. Hoewel er gediplomeerde- en ervaren vakprofessionals in de betreffende zorginstellingen werkzaam zijn, worden behandelingen vanzelfsprekend door gespecialiseerde instanties uitgevoerd. De begeleiding van de zorginstelling is gericht op verschillende primaire leefgebieden zoals huisvesting, financiën, geestelijke – en lichamelijke gezondheid en verzorging, dagbesteding, sociaal netwerk, huiselijke relaties en maatschappelijke participatie. Dit wordt periodiek vastgelegd en geëvalueerd in een persoonlijk ondersteuningsplan, waar vanzelfsprekend de behandelende instanties inzage in hebben.